22 آذر57 همزمان با تهاجم خونین عوامل رژیم شاهنشاهی و اراذل و اوباش به نجف‌آباد، طیبه تنهایی در حوالی درمانگاه فعلی نبی‌اکرم، با اصابت تیر مستقیم به قلبش به عنوان اولین زن شهید دوران انقلاب در نجف‌آباد به شهادت می‌رسد.
طیبه، بزرگترین فرزند خانواده بود و از کودکی به حجب، حیاء، راست‌گویی، غیبت نکردن، استفادۀ درست از وقت، صبوری، اقامۀ نماز اول وقت در مسجد و قرائت مستمر قرآن شناخته می‌شد.
وقتی هم ازدواج کرد، عاشقانه شوهر و زندگی‌اش را دوست داشت و در کنار صلۀ‌ارحام منظم، با اجازۀ شوهرش و بدون این‌که بقیه متوجه شوند، به ایتام و مستمندان کمک می‌کرد، او که در اوقات بیکاری، قالی‌بافی می‌کرد، مقید بود از کاسب‌های مومن و با خدا خرید کند و آرزو داشت، آمرزیده از دنیا برود.
وقتی حضرت‌امام‌خمینی(ره) را تبعید کردند، خیلی ناراحت شد و در روزگاری که داشتن تصویر ایشان جرم بود، عکسی را مخفیانه در خانه نگه داشته بود و به امام عشق می‌ورزید، با اوج‌گیری انقلاب، هر وقت تظاهراتی بود، در جمع مردم حاضر می‌شد و بیشتر نمازجمعه‌ها را شرکت می‌کرد.
شب قبل از شهادتش، خواب می‌بیند ستاره‌ای به زمین آمده و او را با خود می‌برد. آن‌روز، اراذل و اوباش و عوامل رژیم پهلوی، به تلافی پایین کشیده شدن مجسمۀ شاه از باغ‌ملی در روز عاشورا، به نجف‌آباد یورش برده و می‌زدند و می‌کشتند و غارت می‌کردند و آتش می‌زدند. در همین اوضاع و احوال، جمعیت وحشت‌زده از محدودۀ مرکز شهر دور می‌شوند که در این میان، کودکی در حوالی محل فعلی درمانگاه نبی‌اکرم، از پشت موتور به زمین می‌خورد.
طیبۀ 45ساله، همین که بچه را از زمین بلند می‌کند و کمر راست می‌کند، از باغ‌ملی (میدان امام‌خمینی) تیری از پشت به قلبش می‌نشیند و در دم شهیدش می‌کند.
به دلیل اختناق و ترس حاکم بر شهر و فشار ماموران ساواک و شهربانی، خانواده‌اش مجبور می‌شوند او را شبانه و مظلومانه غسل و کفن کرده و در قطعه3 گلزار شهداء خاکسپاری کنند.
منبع : کنگره شهدای نجف آباد
